Nouakchot to Dakar

Lieve medelezers,

We zijn eindelijk de woestijn uit, en bevinden onszelf op het meest westelijke punt van onze reis, Dakar. Helaas zijn we hier al een stuk langer dan we in eerste instantie geplanned hadden. Onze missie was om uit te rusten en visa te halen voor Guinee-Bissau, Guinee, Sierra-Leone, Liberia, en Ivoorkust. Het is ons gelukt om een visum voor beide Guinees in ons paspoort te laten plakken, maar de kosten daarvoor waren schrikbarend hoog. We hebben dus besloten om een kleine wijziging in onze route aan te brengen. In plaats van constant de kust te blijven volgen, gaan we nu door het binnenland van Guinee, en slaan dus Sierra-Leone en Liberia over. Niet alleen om de kosten te drukken, maar de verhalen over veiligheid en de wegen in die twee landen hielpen ook mee in het maken van deze beslissing.

Bij aankomst in Dakar had ik een wond op de zijkant van mijn voet die licht geinfecteerd leek. Ik waagde me dus naar een lokaal ziekenhuis waar ze, na het betalen van 1 euro, mij zouden behandelen. Schoonmaken was belangrijk volgens de mannelijke zuster, want... een schone wond is een blije wond  Ik leg nietsvermoedend mijn voet op een bankje en die man gaat er eerst eens even lekker met een soort staalborstel overheen, en dept het daarna gelijk met pure alcohol. Ik ben blij dat die man geen Engels sprak, want ik heb hem alles schreeuwend toegewenst waar een mens niet blij van wordt. PIJN!!

Na vrijdagavond lekker tot in de late uurtjes aan het pils te hebben gezeten, en muziek te hebben geluisterd, werd ik ineens heel vroeg gewekt door Sabine die zich helemaal niet lekker voelde. Malariaverschijnselen, en dus niet iets om grappen over te maken. Zodoende zaten we om 6 uur ’s ochtends in de taxi richting een ziekenhuis dat zeker voor Afrikaanse begrippen er bijzonder goed en verzorgt uitzag. Bloed afnemen, infuus erin, en voor we het goed en wel wisten lag Saabje daar op een kamer met een ander klein, ziek-uitziend meisje en haar moeder. De resultaten zouden 2 uur op zich laten wachten, en het was beter om die tijd daar te blijven en medicijnen te krijgen. Inderdaad, 7 uur later, en regelmatig vragen waar alles nou bleef, was daar eindelijk de uitslag. Gelukkig geen malaria, maar gewone griep, wat op dit moment schijnt te heersen hier. Verandering van het regenseizoen naar winter. Kortom, bed, slaap, en nog meer slaap. Ondertussen (3 dagen later) is ze alweer redelijk het wijffie, en zal ze morgen of overmorgen wel weer helemaal de oude zijn.

Maar ondertussen kwam ik erachter dat een schone wond helemaal geen blije wond is. Die infectie begon behoorlijk uit de klauw te lopen, en dacht het dus beter om ook even naar dat goed uitziende ziekenhuis te gaan voor analyse. Nu zit ik dus met mijn voet in het verband, hopend op verbetering, en Saab ligt half ziek op bed. Het resultaat van 6500 kilometer fietsen in 3 maanden zal ik maar zeggen.

Wij verlieten Nouakchott, de hoofdstad van Mauritanie, ongeveer 2.5 weken geleden. Van daar naar de grens van Senegal was ongeveer 200 kilometer, en zou voor het eerst in ongeveer 2000 kilometer weer redelijk bewoond zijn. Langzaam begonnen er bosjes te verschijnen aan de rand van de weg. Van bosjes naar bomen, en van bomen naar bossen en grasland. Het is echt heerlijk om weer eens in het gras te zitten onder een boom na zoveel zand. Het enige wat bleef was de hitte. De eerste dag, waarin we 109 kilometer af wisten te leggen was nog wel te doen. ’S Ochtends lekker vroeg weg, en op het warmste moment van de dag lekker onder een boom liggen. We arriveerden in een dorp waar eten en drinken volop te verkrijgen was, en we, na wat navragen, ook nog een redelijke ‘auberge’ wisten te vinden. Een ‘auberge’ is een herberg, en is vaak stukken goedkoper dan een hotel. In de kamer die we aangewezen kregen hing een ventilator, maar die deed het niet. Drie andere kamers hadden hetzelfde defect. Eindelijk een kamer gevonden, waar een stopcontact werkte en ze een tafelventilator in konden pluggen, begon het gezeik dat die kamer veel duurder was (2.5 x de prijs van die eerste kamer). Ik aangeven dat dat allemaal wel leuk was, maar ze ons die kamer zouden moeten geven voor dezelfde prijs aangezien de ventilator in de goedkopere kamer niet werkte. Dat soort service zaken zijn in Afrika vaak aan dovemansoren gericht. Uiteindelijk kwam de eigenaar van het herbergje erbij en zei dat het allemaal goed was en we die kamer wel voor de goedkope prijs konden krijgen. (waarom de kamer duurder was begreep ik niet want hij zag er precies hetzelfde uit). Eten, ventilator prettig situeren zodat er een goede nachtrust kon volgen, en pitten maar. Om 1 uur vloog de stroom eruit en kwam niet meer terug voordat we de volgende ochtend vertrokken. Maar het was dusdanig heet dat je zonder luchtstroom niet normaal in zo’n kamer kan slapen. De deur en de ramen openen gaven weer een ander probleem, want als je ook eenmaal uit de woestijn bent, en jezelf tussen de bomen begeeft dan komen er ook weer insecten. En de meeste kunnen vliegen, en/of springen en ze zijn vaak van een behoorlijk formaat. Helemaal geen fijne nachtrust dus... Anyway, we moesten verder, want daar blijven heeft verder ook geen nut.

Het werd heet, heel heet, en de middagrust duurde ook wat langer door het feit dat we ’s ochtend bijzonder brak wakker werden. We probeerden toch maar door te fietsen, maar rond een uur of 4 was het gewoon niet prettig meer, en moesten we nog 54 km naar de grens. We arriveerden weer bij een van de vele politie checkpoints en moesten ons paspoort weer inleveren voor controle. Verslagen als we eruit zagen vroegen ze ons of we even wilden uitrusten, en na wat klein beraad besloten we maar gewoon dat dat checkpoint onze eindbestemming was voor die dag. Voor de soldaten daar geen probleem, en we mochten lekker in hun schaduwbunker liggen, ze haalden koud water voor ons en we kregen een grote schaal couscous met kamelenvlees (en met kamelen hart en darmen, maar die hebben we maar laten liggen ). Die soldaten werken daar dus 24 uur per dag, 7 dagen per week en soms voor maanden lang. Ze slapen om buurten op 2 stretchers die daar staan, en ze werken 8 uur aan 4 uur af, dag en nacht. En dan denken dat door Afrika fietsen zwaar is. Van tevoren ben ik veel gewaarschuwd voor de politie in Mauritanie, over corruptie en vervelende behandeling, maar ik kan alleen maar zeggen dat wij bij elk checkpoint bijzonder goed zijn behandeld, en nooit iets vervelends hebben meegemaakt.

Nog meer geluk hadden we dat de burgemeester van alle dorpen in de omgeving, 132 in totaal, even kwam buurten. Hij had ook een huis net naast het checkpoint, waar wij rustig in de tuin mochten kamperen, de keuken gebruiken en televisie kijken. Hele vriendelijke man, die ons het gevoel gaf dat Mauritanie eigenlijk gewoon een onwijs gaaf land is. Prima geslapen daar, mocht ook wel na de nacht ervoor, en ’s ochtends weer fris op weg richting de douane, naar ons eerste ‘echte’ Afrikaanse land: Senegal.

Zo ‘soepel’ als de grens tussen Marokko en Mauritanie, zo irritant was deze. Het grensdorp, Rosso, was echt een gat. Iedereen komt bij je bedelen, en wil iets van je. Maar, erger nog, die hele grens overgang is een scam, een samenwerking tussen de lokale bevolking en de douane politie om alles wat blank is geld uit de zakken te kloppen. Ik had precies genoeg Mauritaans geld over gelaten om de boot te kunnen betalen die ons de rivier Senegal zou overbrengen naar het gelijknamige land. Wij stonden vooraan bij de grens en daar was een poort die bedient wordt door de douane om te zorgen dat er niet teveel mensen tegelijk die boot op kunnen. Naast mij stonden vele mensen mij te vertellen dat ik mijn paspoort moest afgeven en dat ze tegen betaling mij wel door de douane heen zouden krijgen. Na een tijd ‘nee’ te hebben gezegd, gaf de douane meneer bij de poort aan dat ik wel beter mijn paspoort kon afgeven omdat ik anders de poort niet door kwam. En daar ga je....
Om een stempel te krijgen kost geld, maar ik had geen Mauritaanse Ouyguya meer, maar alleen dollars. Was geen probleem, kon ik bij hun wisselen tegen woekertarieven. Ongeveer 65% van wat je normaal krijgt. Ook moest ik even voor de boot lappen. Stempel was welliswaar snel geregeld, maar ons paspoort was alweer in handen van een Senegalees die met ons mee ging de boot op. Een ander probleem was dat door het vele regen de rivier wat was gegroeit en je dus tot aan je knieen door het water moest eerst om op de boot te komen. Wij dus met onze fiets door het water, de tassen er half in. Gelukkig zijn ze ECHT waterdicht. Bij Senegal weer hetzelfde verhaal om van de boot af te komen, en moest ik weer mijn dollars tegen schandalige koers wisselen, want anders kwamen we daar het land niet in. Tot nu toe waren alle jongens die ons ‘hielpen’ erg vriendelijk, buiten het feit dat we natuurlijk verschrikkelijk door ze werden afgezet. In Senegal begon er een andere jongen zich mee te bemoeien, hij vertelde ons dat hij ook voor de douane werkte, maar hij droeg een korte broek en een wit t-shirt. Hij had geen nek, en het leek of zijn schouders uit zijn oren kwamen, maar hij was ook erg vervelend. Luid praten, vinger in je gezicht, in je borst prikken etc. Ik mocht geen buitenlands geld importeren en moest dus alles nu wisselen, anders zouden ze het bij het checkpoint 1.5 km verderop van me afnemen. Ondertussen hadden we onze stempels al in het paspoort en waren we dus officieel in Senegal, maar die jongen bleef maar bezig. Ik heb hem niet mis te verstane termen duidelijk gemaakt dat ik z’n gelul zat was en mijn kansen wel nam bij de douane. We waren 80 dollar lichter en behoorlijk geirriteerd, maar gelukkig hoefden we bij het checkpoint 1.5 km verderop niet eens te stoppen. Ons idee was om naar Saint-Louis te fietsen, ongeveer 100 km verderop, maar aangezien ik dus geen geld had gewisseld bij de grens en er tussen de grens en Saint-Louis geen banken waren, werden we gedwongen om 13 kilometer naar het oosten te fietsen naar Richard-Toll om daar naar de bank te gaan.

Ondertussen was het 15 September, 1 dag voor mijn verjaardag wat automatisch rust/party dag is. Richard-Toll bleek een heel laid-back stadje aan de rivier te zijn, en we besloten dus maar om daar lekker te blijven om mijn verjaardag te vieren. Sabine had voor mijn verjaardag een heerlijk hotel geregeld met prima kamer, zwembad, bar, en steiger met restaurantje aan het water. We hebben heerlijk heel de dag aan het zwembad gelegen, biertje erbij, en ’s avonds lekker gegeten op de steiger, midden op de rivier. Met Mauritanie ongeveer 10 meter verderop, zaten wij lekker te genieten van de vrijheden die Senegal te bieden heeft. Verjaardag liep een beetje uit de hand, en twee dagen later zaten we weer op de fiets ;)

We hadden besloten om Saint-Louis maar te laten voor wat het was, en binnendoor richting Dakar te fietsen. Via deze weg zouden we 70 km afsnijden, en was het maar 320 km. Van die binnendoor weg was het maar 25 km onverhard, en we vonden het wel de moeite waard om het te proberen, daarna zou de weg weer verhard zijn en konden we doorblazen. In tegenstelling tot wat wij dachten was het onverharde deel heel goed te fietsen, en was de verharde weg een hel. Veel gaten, en erger nog. Doorns!! Een of andere boom die daar veel groeit laat graag zijn doornen op de weg vallen, en daar wor je op de fiets niet vrolijk van. Na een 15 kilometer op de verharde weg reed ik lek. We liepen een klein stukje door naar een dorpje, waar zeker 50 mensen op afstand, lekker onder een boom, zaten te kijken hoe ik een band aan het plakken was. Ook trok ik met mijn multitool vele doorns uit mijn buitenband, maar de meeste waren te klein om er echt doorheen te komen. Weer een aantal kilometers later was Saab lek, het einde van de dag begon al te naderen, en we waren in een redelijk dorp, maar er was geen onderkomen. We vroegen de eerste beste winkeleigenaar of we ergens konden slapen. Hij zei wacht, en niet al te veel later zaten we achter zijn winkel rijst met vis te eten die zijn vrouw voor ons bereid had. Zijn vele kinderen vonden het heel heel erg leuk dat we er waren, en hingen constant om ons heen om vragen te stellen. Ondertussen was mijn andere band ook lek. Nadat we een groot gedeelte van de avond hebben doorgebracht met het plakken van banden, mochten we bij de lokale agent op zijn erf staan met ons tentje. Een jonge vent met zijn vrouw en pasgeboren baby. Zij waren lekker aan het picknicken in hun tuin en gaf ons een zoete warme pap, gemaakt van cornflakes. Erg lekker, maar wij waren ondertussen ook pasta aan het koken voor de volgende dag. Onze pasta is niet van een hoog nivo, kan ook niet met maar een pit, maar we moesten het toch aanbieden. Hij zei dat het lekker was, maar we zullen de waarheid wel nooit echt te weten komen. Ondanks dat al die gastvrijheid erg leuk is, is het ook erg vermoeiend. We sliepen prima, en bij het wakker worden de volgende dag... lekke band. We hadden sinds het weggaan uit Nederland totaal 3 lekke banden gehad (ik 1, saab 2), nu hadden we er in 30 km 4 gehad, en we gingen zo rap door onze nieuwe banden heen. Deze weg zou nog 50 km doorgaan en dan zouden we bij Louga de snelweg opdraaien rechtstreeks naar Dakar, maar we besloten dat het tijd was om banden te sparen. Ja, we hebben gesmokkeld, voor die 50 km hebben we onze fiets op een taxi gebonden en hebben we ons HEERLIJK naar Louga laten rijden. Het is best lekker om weer eens in een auto te zitten, gaat toch echt een stuk sneller 

In Louga trok ik 43 doornen uit mijn achterband en 28 uit mijn voorband. Saab had een soortgelijke vangst. Ik denk dat het toch een goed idee was om met de taxi te gaan. Banden geplakt en de volgende op een heerlijke nieuw verharde snelweg naar Dakar. De mensen langs de snelweg zijn we gewend aan buitenlanders en grijpen elke kans aan om iets van je te vragen. “donnez moi....” en vaak gevolgd door de meest onmogelijke zaken. Je ipod, je camera, geld, fiets, kleren, etc. Daar word je na een tijdje wel een beetje gek van, dus al snel ga je de dorpen vermijden en stop je als je er niemand meer in de buurt is. Onze eerste tropische regenbui op de fiets, en 120 km verder waren we in Thies, een grote stad op ongeveer 65 km van Dakar. We hadden een adres geregeld waar we in Dakar zouden kunnen slapen via een oude collega in India.

We namen contact met Lamine, waar we dan zouden kunnen blijven voor onze tijd in Dakar. Hij woonde net buiten Dakar in een plaats genaamd Guediaway. Na alle fijne gastvrije ervaringen in Senegal was dit gewoon een pure hel. In eerste instantie was hij er niet, en bestond het huisnummer wat hij had gegeven niet. We kwamen dus bij de “chef de village” terecht, waar we voor we het doorhadden heerlijk zaten te eten, rijst, vlees, watermeloen. Zijn kleindochter sprak goed Engels en had geregeld dat Lamine ons daar op kwam halen. Enige tijd later kwam hij inderdaad maar stelde zich niet eens voor, pas nadat de kleindochter had aangegeven dat hij er was, en ik het aan hem had gevraagd gaf hij het toe. We gingen met hem mee, en moesten onze fiets honderden meters door zacht zand trekken naar een of ander hok waar een paar vrienden van hem zaten. We gingen zitten en er gebeurde verder niets. We vroegen of dit onze verblijfplaats was, maar dat was het niet. We gingen zo ergens anders heen. Ok, dacht ik, vreemd maar ok. Na een tijdje was hij weg, en zaten wij daar met een paar van zijn vrienden. Ik vroeg waar hij was, maar hij zou zo terug komen. 2 uur later gaf ik aan dat we toch wel graag naar onze kamer wilde, om te douchen etc. We hadden toch wel weer heel de dag gefietst. We zouden bij een vriend van hem verblijven, en die ging ons voor. Weer die fiets door het zachte zand getrokken (enig idee hoe irritant het is een vol beladen fiets door zacht zand te trekken?), en daarna nog een kilometer verder. Een, wederom met zacht zand bestrooide, zijstraat. Druk.... geiten, schapen, mensen, kippen, alles liep er. Het huis was nieuw, en de mensen erg vriendelijk. Onze kamer was ontzettend on-afrikaans. Een groot bed, en de grootste flatscreen TV die ik ooit heb gezien. Ik snap zelf niet waarom je zoveel geld stopt in een gigantische TV en niet gewoon een kleinere koopt en een airco. Anyway, het licht deed het niet, en het waren speciale lampen, als ik ff zou lappen dan kon hij ze halen. Beetje vreemd om je gasten te laten betalen voor een kapotte lamp, maar ok. Maar er was dus geen ventilator en geen airco, maar wel veel steen. Het hield allemaal de hitte lekker binnen. We hadden de deur open gezet, om wat lucht te krijgen, maar het enige wat binnenkwam was het geluid van thee drinkende mensen die muziek aan het luisteren waren om 3 uur ’s nachts. Ook niet echt prettig. Kortom, niet geslapen en brakker dan we waren voor we aankwamen. Er werd wel aangeboden dat we een ventilator konden kopen, maar we waren er al klaar mee. Ondanks al deze ellende was het ook nog eens best ver van het centrum waar wij visa zouden moeten halen, dus we besloten toch maar voor een hotel te gaan in het centrum. We krijgen nu nog steeds berichtjes van Lamine waarin duidelijk wordt gemaakt dat hij mijn persoontje niet zo waardeerd, maar ik denk zelf dat ik zelfs zonder therapie daar ook wel weer overheen kom.

En zo zijn we weer terug bij het begin, waarin ik met een manke poot dit bericht schrijf en Saab ziek op bed ligt. Helaas zullen we de komende dagen moeten afwachten hoe zich alles verder ontwikkeld. Op dit moment kunnen Saab en ik allebei niet fietsen, dus we blijven. We hebben al besloten om een boot om Gambia heen te nemen, aangezien we geen zin hebben in 2 van die grenstaferelen zoals eerder beschreven, om 35 km door een land te mogen fietsen.

Gelukkig is Dakar verder een hele relaxte stad waar alles te krijgen is, dus ondanks dat we verveeld zijn, vervelen we ons niet 

We hopen dat daar ook alles ok is, en we hopen snel wat van jullie te horen!!

Dikke kus,
Kors en Saab