Nador - Rabat
Blijf op de hoogte en volg Help
27 Juli 2012 | Marokko, Rabat
Medelezers en medelevers,
Tijd voor het eerste officiele fietsverslag vanuit Afrika. We hebben een heerlijke rustdag in Rabat,en, terwijl onze paspoorten door Mauritaans ambassade personeel wordt getoetst op goedkeuring voor een visum, dacht ik de tijd rijp om het thuisfront eens te laten weten wat er nou allemaal gebeurd als je door Marokko fietst.
Marokko, toch een land wat bij de meeste Nederlanders een negatief beeld oproept, al dan niet gevoed door de negatieve media aandacht die de Marokkaanse landgenoot vaak geniet. Niets is verder van onjuist; het land is verschrikkelijk mooi, de mensen zeer gastvrij, en zelfs de politie, die je regelmatig tegenkomt tijdens check-points, zijn zeer vriendelijk.
Nadat lichamelijke klachten bij Sabine ons een paar dagen in het pitoresque stadje Al-Aaroui (betonnen huizen naast de snelweg, een hotel, en 2 restaurants) hadden gehouden, gingen we weer vol goede moed op weg. We wisten dat we de heuvels van het rifgebergte in zouden fietsen, en we zouden rustig aan om krachten op te bouwen.
Dorpjes en steden in Marokko, of in ieder geval dit gedeelte van Marokko liggen redelijk ver uit elkaar, en stellen soms niet veel meer voor dan een Moskee, een winkeltje en een paar huisjes. Na de eerste dag door de hitte naar 680 meter hoogte te hebben geklommen, kwamen we na een kilometer of 65 aan in een plaatsje genaamd Saka. De weg was goed en de omgeving mooi, al zij het een beetje droog. Waar in de winter veel groen staat, verkleurd dat in de zomer naar een dor bruin; een gedeelte wat dringend wat water kan gebruiken. Maar ondanks dat, heeft het wel zijn charmes. Vele vriendelijke chauffeurs die toeterend of duim opstekend laten weten dat ze onze ijver wel waarderen. Alhoewel ik vaak het gevoel krijg dat ze denken dat we niet helemaal lekker in onze bovenkamer zijn. In Saka moest dringend gegeten worden, want we hadden de hele reis gedaan op sneue chocolade wafels, een flesje cola, en heel veel water. De meneer van het kleine restaurantje kocht een stuk schaap bij de slager ernaast en legde dat lekker op de BBQ. Een Marokkaanse man, genaamd Mustafa, die redelijk Nederlands sprak (iets wat trouwens bijna elke Marokkaan kan) hielp ons met bestellen e.d. Na het schaap tot bot gereduceerd te hebben vroegen wij aan Mustafa of wij onze tent aan de rand van het dor konden opzetten. Geen probleem, maar we konden ook wel bij hem en zijn familie terecht als we even konden wachten tot hij klaar was met werken. Prima aanbod, dus wij even ergens een bakkie thee doen (prima muntthee trouwens hier). Hij kwam ons opzoeken en nam ons mee naar zijn huis waar hij, samen met zijn moeder, 2 zussen, een broer en schoonzus, en een neefje woonde. Ik vraag me wel eens af hoe men in Nederland zou reageren als je 2 vreemden van de straat meeneemt en tegen je moeder zegt dat ze blijven slapen.... In Marokko wordt dat met veel plezier ontvangen en worden er gelijk allerlei acties in werking gezet om het de gasten, ons dus in dit geval, zo gemakkelijk mogelijk te maken. Thee, brood, honing, jam, en water op de tafel; warm water in een emmer om te douchen en foto albums om ons zo snel mogelijk van de hele familie historie op de hoogte te brengen. Rondleiding door het huis en de tuin, een veilige plaats voor de fietsen, keuze uit slaapplekken en nog meer eten... Marokkaanse gastvrijheid!! Intense verhalen, familie dramas in Nederland, Arabische lessen en wat nog meer om ons te vermaken. Een zeer intens verblijf, maar genoten van elke minuut. Heerlijk uitgerust en een goeie boost voor het moraal rijker, gingen we de volgende ochtend, onder protest van die familie dat we niet nog langer bleven, weer verder.
Guercif, een stadje waarna we na 2 dagen strak zuid hadden gefietst, westwaards zouden keren richting Rabat. Een goedkoop hotelletje opgezocht en daarna een beetje wassen, rondlopen, thee drinken en eten. Het lokale handbal team was kampioen van Marokko geworden en dat werd gevierd met verschrikkelijke muziek, en een stel hossende gasten en een menigte die het allemaal maar wat stoicijns aan zat te kijken. Geen feest waar wij ons in wouden mengen. Hotels in Marokko hebben de ventilator nog niet uitgevonden. Dit betekend dat je of grof moet betalen voor een airco, of het raam wijd open moeten zetten hopend op een zuchtje wind. Open ramen betekend ook een hoop geluid, wat op andere manieren weer slaapbelemmerend werkt. Toch wel redelijk geslapen, en op naar Taza, waar Fatima, een Marokkaanse Nederlandse en een college van Sabine in Hotel Sebel, woont.
Uiteraard mochten we langskomen, en blijven eten en slapen. Daar aangekomen na een redelijk prettige rit door de heuvels werden we al snel overgehaald om een dagje te blijven, aangezien zij die avond naar een feest moest en ons dus niet kon entertainen. Wat ons wel kon entertainen waren de DVDs van haar dochtertje. Als je een tijdje geen TV hebt gekeken en heel de dag op de fiets zit, is Finding Nemo kijken ineens HEEL erg grappig en relaxend. Saab op een bed in de logeer, ik op de bank in de woonkamer... lekker uitslapen want rustdag. Wasmachine erbij, en lekker niets doen. Maar, aan het einde van de ochtend kwamen de eerste gasten en een paar uur later zat het huis vol visite met bijbehorende kinderen. Iedereen bleef ook eten en slapen; de een moest naar de markt, de andere daarheen, weer een ander moest weer dit of dat, en eigenlijk zaten Saab en ik daar de halve dag te relaxen met wat TV kijkende kinderen. Een gezellige chaos zou ik het noemen. Maar, we hebben prima gerust, prima gegeten en alle benodigdheden kunnen aanschaffen voor Ramadan, die die nacht zou beginnen.
De heilige maand van Ramadan, waarin alle Moslims overdag niet eten, drinken, en sexen. Een maand waar veel Moslims naar uitkijken en wat als leuk ervaren wordt. Niet door ons.... Winkels en restaurants zijn dus overdag dicht, wat betekend dat we ons eigen eten en drinken voor de hele dag moeten meenemen. ’S Middags kook ik pasta onder een boom op mijn hele fijne een-pittertje, en achterop mijn fiets hangt nu, naast alle gewone bagage, een 10 liter water tank. Dat is dus ook 10 kilo extra bagage. Maar, op de eerste dag van de Ramadan in het jaar des Allah 1433, zouden wij 120 km fietsen naar Fes, een oud Islamitische stad, en de op twee na grootste stad in Marokko.
Vroeg op, tank en bagage achterop gebonden, eten mee, en gaan... We wisten dat we in eerste instantie omhoog zouden moeten fietsen, dus we dachten dat de ochtendkoelte ons daarbij kon assisteren. Dat was ook zo, en de kilometers vlogen tot het middag uur lekker voorbij... Na het middag uur gingen er dingen helemaal mis... Het kwik, wat tot op dat moment al heerlijk tot 45 was gestegen, steeg gestaag verder tot het de 50 raakte. De kilometers gingen een stuk langzamer en we vonden onszelf vaker onder een boom, dan op de fiets. Na de pasta ging de weg ineens opnieuw omhoog en zagen we onszelf 4-7% omhoog fietsen in deze temperaturen... we waren op, maar we moesten nog 40 kilometer. 2 uur later moesten we nog 25 kilometer, en weer 2 uur later nog 10. De weg was op het laatst omlaag gegaan, maar een stuk verder dan we hadden gehoopt. De hoogte waar we ons bevonden vertelden ons dat we in de laatste 10 kilometer weer 300 meter zouden moeten stijgen.... We hadden 109 gedaan, we waren er bijna maar we konden niet meer. Het water was bijna op, het ontbijd (avondeten voor ons) was nog 1.5 uur weg, en we zaten tegen de vangrail op een rotonde. Fuck this, de hitte en het klimmen daarin had ons gesloopt, en een voorbijganger vertelde ons dat in het dorpje, wat ongeveer 500 meter van die rotonde lag, hotels waren. Fes zou nog een dag moeten wachten. Moe en kapot gingen we de laatste 500 meter omhoog richting dorp. Een zandpad leidde het dorp in en de heuvel zag er al redelijk stijl uit. Fietsend ging het niet, dus moesten we lopen. Dit zandpad, vertelde mijn alwetende fietscomputer, liep 21% omhoog. Een heuvel waarbij volgens mij de gemiddelde auto niet op komt. Wij moesten dus onze fiets, met bagage door het zand op een 21% helling omhoog duwen. Vriendelijk als de Marokkaanse mensen zijn, kwamen ze ons snel te hulp, ondanks de hitte en het feit dat ze vanaf half 4 ’s ochtends niet meer gegeten hadden.
Boven! Gevraagd naar een hotel, dat was er niet echt, maar er kon wel een kamer gehuurd worden voor een nacht. Kamer bekeken, airco, koelkast, tv, en niet duur. Perfect!! Of we even ons paspoort en huwelijkscertificaat konden laten zien. Dat eerste was niet zo’n probleem, maar dat tweede weer wel. Helaas konden ze geen kamer verhuren aan ongehuwde stellen, aangezien de politie daar een probleem van zou kunnen maken. Aparte kamers kon ook al niet meer aangezien iedereen nu wist dat we niet getrouwd waren, en ze dus automatisch gingen denken dat daar onislamitische dingen gingen gebeuren. Maar, vertelde een behulpzame man ons, ongeveer 2 km verderop lag een hotel. Wij eerst weer de heuvel af, om daarna weer een andere op te gaan, en inderdaad... daar was een hotel. Redelijk aan de prijs, maar wel een mooie kamer. Gedouched, gegeten, en slapen. Muziek, luide muziek. Tijdens de ramadan vinden mensen het leuk om ’s avonds naar live muziek te luisteren. Nu kan deze Arabische muziek uberhaupt mijn goedkeuring al niet wegdragen, maar als ik ook nog eens grof geld betaald heb voor een kamer, het lijkt alsof die band aan mijn voeteneind staat te jammen, en je bent helemaal verrot, is dat echt het laatste waar je op zit te wachten. Gelukkig hadden ze nog een kamer aan de andere kant waar, als je alles goed dicht deed, je het niet echt meer kon horen. SLAAP!!!
De volgende dag....11 km naar de camping in Fes. De zwaarste 11 km van de hele tocht. Heet, moe van de dag ervoor en constant klimmen, 5%-11%. Tent op, stad even bekijken.... SLAAP!!!
We hadden besloten dat het beter zou zijn om de 200+ km naar Rabat op te delen in 3 dagen, vanwege de weg en de hitte... Want een zo’n dag is leuk voor het verhaal, meerdere van zulke dagen zouden wel eens vervelend kunnen worden. Schitterende wegen, meren, landschappen, en lekker fietsen. Goede keuze geweest. Fes naar Meknes (60km), Meknes naar Khemisset (60 km) en Khemisset naar Rabat (85km), waar we nu zitten te wachten op een Mauritaans visum.
Hopelijk komt dat morgen allemaal in orde en fietsen we een klein stukje de stad uit voor een camping aan het strand. Nemen we heerlijk een duik in de Atlantische oceaan... Waar we de komende 8000 km langs zullen fietsen
Jullie zullen ondertussen ook bijna allemaal op vakantie zijn. Geniet ervan, en we hopen van jullie te horen.
Groeten,
Kors & Saab
Tijd voor het eerste officiele fietsverslag vanuit Afrika. We hebben een heerlijke rustdag in Rabat,en, terwijl onze paspoorten door Mauritaans ambassade personeel wordt getoetst op goedkeuring voor een visum, dacht ik de tijd rijp om het thuisfront eens te laten weten wat er nou allemaal gebeurd als je door Marokko fietst.
Marokko, toch een land wat bij de meeste Nederlanders een negatief beeld oproept, al dan niet gevoed door de negatieve media aandacht die de Marokkaanse landgenoot vaak geniet. Niets is verder van onjuist; het land is verschrikkelijk mooi, de mensen zeer gastvrij, en zelfs de politie, die je regelmatig tegenkomt tijdens check-points, zijn zeer vriendelijk.
Nadat lichamelijke klachten bij Sabine ons een paar dagen in het pitoresque stadje Al-Aaroui (betonnen huizen naast de snelweg, een hotel, en 2 restaurants) hadden gehouden, gingen we weer vol goede moed op weg. We wisten dat we de heuvels van het rifgebergte in zouden fietsen, en we zouden rustig aan om krachten op te bouwen.
Dorpjes en steden in Marokko, of in ieder geval dit gedeelte van Marokko liggen redelijk ver uit elkaar, en stellen soms niet veel meer voor dan een Moskee, een winkeltje en een paar huisjes. Na de eerste dag door de hitte naar 680 meter hoogte te hebben geklommen, kwamen we na een kilometer of 65 aan in een plaatsje genaamd Saka. De weg was goed en de omgeving mooi, al zij het een beetje droog. Waar in de winter veel groen staat, verkleurd dat in de zomer naar een dor bruin; een gedeelte wat dringend wat water kan gebruiken. Maar ondanks dat, heeft het wel zijn charmes. Vele vriendelijke chauffeurs die toeterend of duim opstekend laten weten dat ze onze ijver wel waarderen. Alhoewel ik vaak het gevoel krijg dat ze denken dat we niet helemaal lekker in onze bovenkamer zijn. In Saka moest dringend gegeten worden, want we hadden de hele reis gedaan op sneue chocolade wafels, een flesje cola, en heel veel water. De meneer van het kleine restaurantje kocht een stuk schaap bij de slager ernaast en legde dat lekker op de BBQ. Een Marokkaanse man, genaamd Mustafa, die redelijk Nederlands sprak (iets wat trouwens bijna elke Marokkaan kan) hielp ons met bestellen e.d. Na het schaap tot bot gereduceerd te hebben vroegen wij aan Mustafa of wij onze tent aan de rand van het dor konden opzetten. Geen probleem, maar we konden ook wel bij hem en zijn familie terecht als we even konden wachten tot hij klaar was met werken. Prima aanbod, dus wij even ergens een bakkie thee doen (prima muntthee trouwens hier). Hij kwam ons opzoeken en nam ons mee naar zijn huis waar hij, samen met zijn moeder, 2 zussen, een broer en schoonzus, en een neefje woonde. Ik vraag me wel eens af hoe men in Nederland zou reageren als je 2 vreemden van de straat meeneemt en tegen je moeder zegt dat ze blijven slapen.... In Marokko wordt dat met veel plezier ontvangen en worden er gelijk allerlei acties in werking gezet om het de gasten, ons dus in dit geval, zo gemakkelijk mogelijk te maken. Thee, brood, honing, jam, en water op de tafel; warm water in een emmer om te douchen en foto albums om ons zo snel mogelijk van de hele familie historie op de hoogte te brengen. Rondleiding door het huis en de tuin, een veilige plaats voor de fietsen, keuze uit slaapplekken en nog meer eten... Marokkaanse gastvrijheid!! Intense verhalen, familie dramas in Nederland, Arabische lessen en wat nog meer om ons te vermaken. Een zeer intens verblijf, maar genoten van elke minuut. Heerlijk uitgerust en een goeie boost voor het moraal rijker, gingen we de volgende ochtend, onder protest van die familie dat we niet nog langer bleven, weer verder.
Guercif, een stadje waarna we na 2 dagen strak zuid hadden gefietst, westwaards zouden keren richting Rabat. Een goedkoop hotelletje opgezocht en daarna een beetje wassen, rondlopen, thee drinken en eten. Het lokale handbal team was kampioen van Marokko geworden en dat werd gevierd met verschrikkelijke muziek, en een stel hossende gasten en een menigte die het allemaal maar wat stoicijns aan zat te kijken. Geen feest waar wij ons in wouden mengen. Hotels in Marokko hebben de ventilator nog niet uitgevonden. Dit betekend dat je of grof moet betalen voor een airco, of het raam wijd open moeten zetten hopend op een zuchtje wind. Open ramen betekend ook een hoop geluid, wat op andere manieren weer slaapbelemmerend werkt. Toch wel redelijk geslapen, en op naar Taza, waar Fatima, een Marokkaanse Nederlandse en een college van Sabine in Hotel Sebel, woont.
Uiteraard mochten we langskomen, en blijven eten en slapen. Daar aangekomen na een redelijk prettige rit door de heuvels werden we al snel overgehaald om een dagje te blijven, aangezien zij die avond naar een feest moest en ons dus niet kon entertainen. Wat ons wel kon entertainen waren de DVDs van haar dochtertje. Als je een tijdje geen TV hebt gekeken en heel de dag op de fiets zit, is Finding Nemo kijken ineens HEEL erg grappig en relaxend. Saab op een bed in de logeer, ik op de bank in de woonkamer... lekker uitslapen want rustdag. Wasmachine erbij, en lekker niets doen. Maar, aan het einde van de ochtend kwamen de eerste gasten en een paar uur later zat het huis vol visite met bijbehorende kinderen. Iedereen bleef ook eten en slapen; de een moest naar de markt, de andere daarheen, weer een ander moest weer dit of dat, en eigenlijk zaten Saab en ik daar de halve dag te relaxen met wat TV kijkende kinderen. Een gezellige chaos zou ik het noemen. Maar, we hebben prima gerust, prima gegeten en alle benodigdheden kunnen aanschaffen voor Ramadan, die die nacht zou beginnen.
De heilige maand van Ramadan, waarin alle Moslims overdag niet eten, drinken, en sexen. Een maand waar veel Moslims naar uitkijken en wat als leuk ervaren wordt. Niet door ons.... Winkels en restaurants zijn dus overdag dicht, wat betekend dat we ons eigen eten en drinken voor de hele dag moeten meenemen. ’S Middags kook ik pasta onder een boom op mijn hele fijne een-pittertje, en achterop mijn fiets hangt nu, naast alle gewone bagage, een 10 liter water tank. Dat is dus ook 10 kilo extra bagage. Maar, op de eerste dag van de Ramadan in het jaar des Allah 1433, zouden wij 120 km fietsen naar Fes, een oud Islamitische stad, en de op twee na grootste stad in Marokko.
Vroeg op, tank en bagage achterop gebonden, eten mee, en gaan... We wisten dat we in eerste instantie omhoog zouden moeten fietsen, dus we dachten dat de ochtendkoelte ons daarbij kon assisteren. Dat was ook zo, en de kilometers vlogen tot het middag uur lekker voorbij... Na het middag uur gingen er dingen helemaal mis... Het kwik, wat tot op dat moment al heerlijk tot 45 was gestegen, steeg gestaag verder tot het de 50 raakte. De kilometers gingen een stuk langzamer en we vonden onszelf vaker onder een boom, dan op de fiets. Na de pasta ging de weg ineens opnieuw omhoog en zagen we onszelf 4-7% omhoog fietsen in deze temperaturen... we waren op, maar we moesten nog 40 kilometer. 2 uur later moesten we nog 25 kilometer, en weer 2 uur later nog 10. De weg was op het laatst omlaag gegaan, maar een stuk verder dan we hadden gehoopt. De hoogte waar we ons bevonden vertelden ons dat we in de laatste 10 kilometer weer 300 meter zouden moeten stijgen.... We hadden 109 gedaan, we waren er bijna maar we konden niet meer. Het water was bijna op, het ontbijd (avondeten voor ons) was nog 1.5 uur weg, en we zaten tegen de vangrail op een rotonde. Fuck this, de hitte en het klimmen daarin had ons gesloopt, en een voorbijganger vertelde ons dat in het dorpje, wat ongeveer 500 meter van die rotonde lag, hotels waren. Fes zou nog een dag moeten wachten. Moe en kapot gingen we de laatste 500 meter omhoog richting dorp. Een zandpad leidde het dorp in en de heuvel zag er al redelijk stijl uit. Fietsend ging het niet, dus moesten we lopen. Dit zandpad, vertelde mijn alwetende fietscomputer, liep 21% omhoog. Een heuvel waarbij volgens mij de gemiddelde auto niet op komt. Wij moesten dus onze fiets, met bagage door het zand op een 21% helling omhoog duwen. Vriendelijk als de Marokkaanse mensen zijn, kwamen ze ons snel te hulp, ondanks de hitte en het feit dat ze vanaf half 4 ’s ochtends niet meer gegeten hadden.
Boven! Gevraagd naar een hotel, dat was er niet echt, maar er kon wel een kamer gehuurd worden voor een nacht. Kamer bekeken, airco, koelkast, tv, en niet duur. Perfect!! Of we even ons paspoort en huwelijkscertificaat konden laten zien. Dat eerste was niet zo’n probleem, maar dat tweede weer wel. Helaas konden ze geen kamer verhuren aan ongehuwde stellen, aangezien de politie daar een probleem van zou kunnen maken. Aparte kamers kon ook al niet meer aangezien iedereen nu wist dat we niet getrouwd waren, en ze dus automatisch gingen denken dat daar onislamitische dingen gingen gebeuren. Maar, vertelde een behulpzame man ons, ongeveer 2 km verderop lag een hotel. Wij eerst weer de heuvel af, om daarna weer een andere op te gaan, en inderdaad... daar was een hotel. Redelijk aan de prijs, maar wel een mooie kamer. Gedouched, gegeten, en slapen. Muziek, luide muziek. Tijdens de ramadan vinden mensen het leuk om ’s avonds naar live muziek te luisteren. Nu kan deze Arabische muziek uberhaupt mijn goedkeuring al niet wegdragen, maar als ik ook nog eens grof geld betaald heb voor een kamer, het lijkt alsof die band aan mijn voeteneind staat te jammen, en je bent helemaal verrot, is dat echt het laatste waar je op zit te wachten. Gelukkig hadden ze nog een kamer aan de andere kant waar, als je alles goed dicht deed, je het niet echt meer kon horen. SLAAP!!!
De volgende dag....11 km naar de camping in Fes. De zwaarste 11 km van de hele tocht. Heet, moe van de dag ervoor en constant klimmen, 5%-11%. Tent op, stad even bekijken.... SLAAP!!!
We hadden besloten dat het beter zou zijn om de 200+ km naar Rabat op te delen in 3 dagen, vanwege de weg en de hitte... Want een zo’n dag is leuk voor het verhaal, meerdere van zulke dagen zouden wel eens vervelend kunnen worden. Schitterende wegen, meren, landschappen, en lekker fietsen. Goede keuze geweest. Fes naar Meknes (60km), Meknes naar Khemisset (60 km) en Khemisset naar Rabat (85km), waar we nu zitten te wachten op een Mauritaans visum.
Hopelijk komt dat morgen allemaal in orde en fietsen we een klein stukje de stad uit voor een camping aan het strand. Nemen we heerlijk een duik in de Atlantische oceaan... Waar we de komende 8000 km langs zullen fietsen
Jullie zullen ondertussen ook bijna allemaal op vakantie zijn. Geniet ervan, en we hopen van jullie te horen.
Groeten,
Kors & Saab
-
23 Augustus 2012 - 13:33
Larry:
Ey Fietsers,
Thx for the cards Saab, Europa zit erop en de Sahara wacht. Das al best een aardig eind, zie je
nog eens wat!
Fijn dat jullie gastvrij werden ontvangen in Afrika, Maroc, we gaan ervan uit dat dit zo blijft met
al die aardige Afrikanen aldaar!
Hier in Holland alles braaf z'n gangetje, de scholen beginnen weer gauw en ik ben weer wekelijks
aan het trappen naar Karwijk, Hoek van Holland of Rotterdam.
Géén bergen op, misschie een paar duintjes, geé'n verzengende hitte maar gewoon 22 graden,
afijn relaxed, hoop dat ik blessurevrij blijf!
Dank voor je reactie op mijn website, hoor meer positieve geluiden!
Geniet van jullie sportieve reis voor het goede doel, laterrrrrrrr!
Larry
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
