Crossing the Desert

Lieve kijkbuiskindertjes,

Stinkend, en met zand in de bilnaad zijn we aangekomen in Nouadhibou, Mauritanie. Opzich hebben we dat ondertussen ook wel weer opgelost, maar het is even om aan te geven dat we net 1400 kilometer door de woestijn hebben getourd. Maar laat ik gewoon maar beginnen waar ik de laatste keer ben gestopt. Vanuit Rabat hebben we de hele kustlijn gevolg. Het is makkelijk onder te verdelen in 3 gedeeltes. Rabat tot Agadir (500+ km), Agadir tot Laayoune (650 km), Laayoune tot Nouadhibou (900 km).

Rabat – Agadir

Een hele mooie route en redelijk makkelijk te fietsen. Campings op vele plaatsen, kortom weinig te klagen. Behalve de Ramadan; het is al een bijzonder vervelende maand als je gewoon in zo’n land leeft, maar het is pas echt irritant als je er doorheen moet fietsen. De meeste winkels zijn overdag gesloten, en eten is pas normaal te krijgen na half 8 ’s avonds. Gewoon razend irritant. Helemaal omdat je weet dat die ellende 4 weken duurt. Daarnaast vinden de mensen het dan leuk om pestherrie te maken terwijl de vermoeide afrikafietser probeerd een oogje dicht te doen. Gelukkig is die ellende nu voorbij :D.

De eerste stad van betekenis waar we doorheen kwamen was Casablanca. Omdat grote steden eigenlijk altijd een drama zijn op de fiets, besloten we om er zo snel mogelijk doorheen te fietsen. Ook omdat we net in Rabat hadden gerust. Maar, een Duitse vrouw met een Marokkaanse man stopte ons toen we net de stad in reden. Na wat verbeisterende blikken en vragen over wat we in vredesnaam deden op een fiets in Casablanca, vroeg de man of we misschien geinteresseerd waren in een koud biertje. Dat soort vragen hoef je in een Islamitisch land, tijdens de ramadan, niet zo lang over na te denken, en een paar minuten later zaten we op een balkon, over de stad uitkijkend, met een frisse pilsch en een verse pizza, al chillend te vertellen over waar we al geweest waren en waar we nog naar toe gaan. Om het feest compleet te maken woonden deze mensen ook nog op steenworp afstand van het enige restaurant wat geopend is tijdens deze feestelijke vastenmaand, de McDonalds :).

Verder, via Al Jadida, richting Safi. De wind begon hier behoorlijk aan te sterken en overal waar we keken reden er Europeanen met surf- of waveboardspullen. In Safi weer een camping opgezocht, ondanks dat het eigenlijk best wel hard waaide, tent-opzet-technisch. Tijdens het opzetten vloog mijn tent ook ineens de lucht in. Gelukkig kon ik hem na een tiental meters weer grijpen, maar de botsingen met de bomen hadden een scheur in mijn buitenzeil achter gelaten. Voor dit soort probleempjes hebben we natuurlijk duct-tape bij ons. Nu heeft het nog niet geregend sinds dat gebeurd is, maar daar zal straks in Senegal wel verandering in komen. Hopen maar dat het duct-tape zijn werk doet, anders zal ik regelmatig nat wakker worden.

Essaouira, surfers paradise, en een winderige verandering van alle andere plaatsen waar we waren. Door de vele toeristen hier waren alle eettenten e.d. wel de hele dag open. De camping was ook relaxed, dus we besloten daar maar een paar dagen te blijven. Biertje, eten, andere toeristen, gewoon ff lekker niets doen omdat het kan. Daarna het heuvel achtige gedeelte richting Agadir. Een schitterende weg langs winderige kliffen en mooie stranden. In Agadir hebben we nog even een dagje gechilled omdat de laatste echt bewoonde stad was voor 650 km.

Agadir – Laayoune

Wij zouden even in een dagje van Agadir naar Tiznit fietsen, want was maar 98 km en nog een vlakke weg ook. Maar, zoals we al vaker gemerkt hadden zijn dit soort dingen niet altijd zo makkelijk als ze van tevoren lijken. De wind was gedraaid, en een hittegolf, die later ook Nederland zou aandoen, was hier net begonnen. Tegen 10en was het al 50 graden, en de wind was heet en waaide vol in onze giechel. Na nog een uur later was het 55 graden en was het nauwelijks mogelijk om je remmen te gebruiken of je bidon te pakken, want heet!! 23 km gereden, hotel, airco. Volgende dag stond de wind wel weer de goede kant op, maar heet! Om de 20 minuten stoppen om in de schaduw te zitten, op het moment supreme gaf de thermometer 57 graden aan. Hoofd onder de kraan zo vaak als mogelijk, maar we hebben die dag wel 75 km naar Tiznit afgelegd. Na Tiznit kwam Guelmim, maar daartussen stond de laatste berg voor de woestijn; een sympathieke 1000 meter hoog en met dit soort temperaturen wel behoorlijk afzien. Na een avondje in een dorpje naast de benzinepomp te hebben geslapen kwamen we aan in Guelmim, wat ook wel de deur naar de woestijn wordt genoemd. Na een dagje rusten maakten we ons op voor 130 km niets richting Tan-tan. De weg was goed te doen, en de afstand was zonder al teveel moeite af te leggen. Tan-tan was vreemd, vijandig zelfs. Toen we aankwamen was er een groepje kinderen die om geld vroegen, en toen we dat weigerden begonnen ze in de tassen te graaien. Na wat luchtschoppen en een lokale man renden ze snel weg, al scheldend. Daarna weer mensen die kwamen bedelen, en andere die uit het niets begonnen te schelden. Vervelende gasten op brommers die Sabine irriteerden. Kortom, gewoon in plat hollands: een kutdorp. Daarna nog 400 km naar Laayoune, de eerste en enige stad in de Westerlijke Sahara, waarbij er precies na elke 100 km een plaatsje was waar we konden slapen en eten.

Laayoune – Nouadhibou

Het eerste wat je doet als je in Laayoune aankomt is natuurlijk ziek worden. Gewoon omdat het kan, en er nog wc’s in de buurt zijn. Lekker aan de voedselvergiftiging met zijn tweeen; gezellig. 5 dagen later, en 5 kilo lichter waren we klaar om Laayoune te verlaten voor de ‘echte’ woestijn. Het eerste gedeelte was natuurlijk ook wel woestijn, maar het is anders als je weet dat er aan het einde van de rit een dorp/stad is
waar je alles kunt krijgen.

Aangezien we niet de beste rustperiode achter de rug hadden begonnen we rustig aan met een 25 km naar Laayoune Plage, dan konden we ook even kijken hoe het energie-technisch ervoor stond. Gelukkig ging dat allemaal prima, en na een goede nachtrust maakten we ons op voor 166 km naar Boujdour. Daartussen was 1 tankstation waar we weer nieuwe supplies konden halen (water, eten, etc.).

Vanaf Boujdour was er echt niets meer voor 750 km naar Nouadhibou. Alleen tankstations om de 100 – 150 km. Een gedeelte was 160 km met HELEMAAL NIETS! Zodra er dus de mogelijkheid was vulden we alles aan, 13 liter water, koek, pasta, sapjes, cola, en alles wat me maar mee konden nemen. Je kan het maar bij je hebben.

De woestijn is gewoon helemaal leeg, en ondanks dat is er nog een behoorlijke verandering in landschappen. We fietsten langs gouden zandbergen, windgevormde rotsgebieden, met dorre struiken begroeide zandvlaktes en het witte zand wat kronkelend over de weg wordt geblazen door de wind. De wind is een constante factor in de woestijn. Altijd uit dezelfde richting, en altijd redelijk krachtig. Voor ons redelijk gunstig want hij komt uit het noorden, wij fietsten zuid-west. Het meeste dus schuin mee, of van de zijkant. Als reisgenoten heb je de langstoeterende vrachtwagens, de dom starende kameel, en je eigen gedachten. Zeker nadat mijn MP3 speler er mee ophield, 550 km voor Nouadhibou, was dat laatste iets wat me nogal bezig hield.

De enige gebouwen die je tegenkomt zijn telefoonmasten waarbij een maintenance hokje staat. Tijdens een van onze tochten van tankstation naar tankstation werden wij verrast bij een van deze torens. In de schaduw van het hokje zat iemand te schuilen; een duitser. Nu hebben zij eerder geprobeerd om de woestijn over te nemen, maar ik dacht dat die rommel (haha woordgrap) ondertussen wel opgeruimd was. Maar naast deze duitser stond een witte tweewieler met rode tassen. Hubert is zijn naam en hij is 5 maanden geleden in Keulen op de fiets gestapt en is op weg naar Ouagadougou, Burkina Faso. Ook hij was op weg naar Nouadhibou. Hij was aan het chillen en het tankstation was 20 km verderop. Wij gingen daarheen, en hij zou ergens anders slapen. Maar, op de enige weg door de woestijn blijf je elkaar tegen komen, en bij een volgend tankstation besloten we maar gewoon met zijn 3en richting Mauritanie te trekken. Prettige bijkomstigheid is dat hij veel gas had om te koken, en redelijk getrained is in het maken van smakelijke pasta op een 1-pitter.

Slapen doe je als je het zat bent aan het einde van de dag op een plaats waar je redelijk uit de wind staat. Wij dachten op een bepaalde avond dat dat mooi geregeld was. Kleine kant tegen de wind in, bijzonder mooie plek. Op 20 meter van een 100 meter afgrond de zee in. Om 9 uur het mandje in, want er is zodra het donker is toch geen reet meer te doen in de woestijn. Ik had, wegens warm, alleen mijn binnentent opgezet, maar twee uur later begon het harder te waaien, en besloot ik mijn buitentent maar tegen de wind op te zetten. Een half uur later was ik met geweld haringen de grond in aan het rammen, omdat de wind gedraaid was en echt begon te waaien. Heerlijk in slaap gevallen, totdat ik om 4 uur bruut werd gewekt toen een windvlaag, van de compleet andere kant ineens 3 haringen de grond uit trok. Het enige wat mijn tent niet de zee in liet waaien was mijn eigen gewicht. Sabine lag in haar tent hetzelfde mee te maken, alleen dan 5 meter verderop. Zo gelegen tot de zon op kwam rond 7 uur, de wind was nog hetzelfde en een nieuwe uitdaging doemde op. We konden onze tent niet uit aangezien hij dan zeker weg zou waaien. Ik moest dus mijn tent inpakken terwijl ik er zelf nog in zat. Dat is best wel een uitdaging op de vroege ochtend, maar op een of andere manier is het gelukt en konden we weer fris en fruitig de weg op 
Gelukkig konden we ook 2 nachten in een hokje bij een benzine pomp slapen, en hun keuken gebruiken voor het betere kookwerk. Het is gebruikelijk om bij elk station te vragen hoe ver het is naar het volgende station zodat je je daar mentaal, en met materiaal op kan voorbereiden. Meestal zeggen ze heel sympathiek 80 km, 100 km, maar deze vriendelijke meneer vertelde ons dat de volgende over 160 km zou zijn en daartussen weinig tot niets. Aangezien we die dag al 80 hadden gedaan zouden we dat niet meer gaan halen. Veel water, veel pasta en andere etenswaren en gaan met die banaan. Na een 60 km fietsten we langs een half afgebroken, verlaten huis waarop vele mensen al hun verblijf op de muren hadden gekalkt. Nadat we de menselijke resten grotendeels uit de slaapruimte hadden geveegd vonden we het een geschikte plaats om de nacht door te brengen. Lekker met zijn 3tjes in 10 vierkante meter snurken met een zanderige wind die door de toko blaast. Helaas heeft onze duitse vriend last van intense snurkeritus, dus veel slaap zat er niet in ;)

Laatste nacht, op 55 km van de Mauritaanse grens werden we ’s nachts vereerd met een bezoek van een stel militairen. Bezoek ’s nachts is sowieso wel vervelend want je weet niet wie het is. Hubert had de auto horen stoppen en mij wakker gemaakt. Ik, met long-ass survival mes in de zak, naar buiten, want je weet maar nooit. Gelukkig was het goed volk, ze wouden alleen weten wie we waren, wat we aan het doen waren, en dat we niet over die heuvel moesten klimmen die 100 meter verderop lag. Daarachter lag namelijk een mijnenveld, en daar doorheen lopen gaat de woestijnfietser niet harder van fietsen.

Grenzen in Afrika zijn altijd tricky business, en vergen ook een behoorlijke dosis tijd, geduld, en als je pech hebt ook nog geld. Eerst Marokko uit. Iedereen die een uniform aan heeft wil je paspoort zien, en er moeten honderden dingen worden geregistreerd; stempel hier, registratie daar.

Terwijl ik stond te wachten op mijn paspoort waren er 2 politie agenten en een militair heel geinteresseerd de kaart op mijn fiets aan het inspecteren. Boosheid, wijzen, en uiteindelijk moest ik uit de rij komen om wat uit te leggen. Wat blijkt, op mijn in Nederland gekochte kaart van Marokko staat de westelijke Sahara aangeven als ‘Sahara Occidental’, maar volgens de Marokkaanse overheid is dat gebied van Marokko; of ik even uit kon leggen hoe dat zat. Weet ik veel, zeg ik vriendelijk, ik gebruik hem alleen maar om van a naar b te komen. Gelukkig konden ze dat wel begrijpen, maar er werd mij wel vriendelijk verzocht om even een brief te schrijven om dat aan te laten passen. Uiteraard zou ik dat doen, gaf ik aan, maar ik ben bang dat ik dat toch per ongeluk ga vergeten ;)

De 2 kilometer niemandsland tussen Marokko en Mauritanie is onverhard en een hel om doorheen te komen. Zacht zand, grote rotsen, maar geen van de landen wil geld uittrekken om dat stuk eventjes netjes te asfalteren. In Mauritanie willen ze echt alles van je weten. Merk en serienummer van de fiets, hoe lang je waar blijft, waar je denkt te overnachten als je onderweg bent, en welk hotel je wanneer zal zijn. Is lastig te plannen, want een lekke band en het hele plan dondert in mekaar, maar ok. Een sympathieke outline gegeven van onze trek richting Senegal, en we mochten verder. 40 km naar Nouadhibou, een havenstad op een kleine landslurf de zee in. Mauritanie is relaxed tot nu toe, en veel meer Afrikaans dan Marokko was.

Nu ff lekker genieten en rusten in een hotel, voordat we de 500 km richting Nouakchott gaan afleggen. Daarna nog 200 km naar Senegal, en dan zijn we ECHT in Afrika.

Zo, dat was het weer ff in een notendop. Voor nu dikke kus en veel liefs uit Mauritanie.

Groeten,
Kors en Saab