Hoe het allemaal eindigde...
Door: Help Darfur
Blijf op de hoogte en volg Help
05 December 2012 | Nederland, Rotterdam
Ik weet, ik weet, deze is lang over datum. Maar dat neemt niet weg dat het misschien wel interessant is om te vertellen hoe de laatste weken van de reis waren, en wat er nou uiteindelijk toe heeft gelijdt dat we weer een gewoon leven op hebben moeten pakken.
De laatste update stamt uit de periode tijdens de ziekte van Sabine, en mijn voet in het verband. Het zou een kwestie van een paar dagen zijn voordat we weer verder zouden gaan; als mijn voet weer beter zou zijn, en Saabje ook weer opgeknapt. Dat laatste ging redelijk voorspoedig, al koste het door alle uitputting wat langer dan gedacht, maar het eerste was het probleem.
De eerste dokter, die er even met de staalborstel overheen had geragt, had mij wat antibiotica gegeven, en daarmee zou het zo verdwenen moeten zijn. Toen Saab ziek was, en we naar een beter ziekenhuis zijn gegaan, dacht ik het verstandig om een second opinion te halen daar. De dokters daar zagen er iets professioneler uit, en het ziekenhuis zelf ook. Nieuw verband, nog meer pillen, dan zou het zo opgelost moeten zijn.
Na een paar dagen, waarin de wond alleen maar groter, pijnlijker, en jeukeriger werd, werd ik doorverwezen naar een Dermatoloog. De man sprak prima Engels, en ging er met een heel groot vergrootglas lekker naar kijken. Eerste diagnoses van de eerdere dokters gingen nergens over; het was dishydrosis eczema. Gewoon zwemmers exceem, zalfje, pilletjes en dan zou het zo opgelost moeten zijn. Nu, sommigen weten dit natuurlijk al, maar ik heb eerder een redelijk uit de hand gelopen voetexceem periode gehad. Dus, automatisch denk je aan hetzelfde, en de dokters waren het er wel mee eens.
In het begin zag het er iets beter uit, maar na een paar dagen kwam het terug, met versterking. Ik weer naar de dokter omdat ik niet zo best meer sliep vanwege de jeuk. Ik kreeg zware medicijnen; zo zwaar dat ik na het innemen van die medicijnen een ander medicijn moest nemen om ervoor te zorgen dat het eerste medicijn niet mijn maag naar de knoppen zou helpen. Het had inderdaad een redelijke werking op de maag, maar de details zal ik jullie besparen. Maar, net zoals eerder ging het er weer beter uitzien, en de dokter gaf ons groen licht om te vertrekken uit Dakar. 22 dagen in hetzelfde hotel gezeten en we waren Dakar meer dan zat....
Dakar is gewoon geen leuke stad. Alles en iedereen wil iets van je, en ze zijn niet te beroerd om je aan je arm ergens mee naar toe te sleuren om zodoende niets te kopen. Want NEE, we hebben geen shirt, broek, jas, djembee, zonnebril, onderbroek, spuuglap, wazige speeltjes, en gigantische houtsnijwerken nodig! Helaas voor ons zaten we midden in die gekkigheid, dus we konden er ook niet aan ontsnappen. Wat resulteerde in het feit dat we weinig tot niet weg gingen. Eigenlijk alleen ontbijten aan de overkant en af en toe eens als we wat nodig hadden. Verder bleven we bij het hostel, wat een klein tuintje had met een Ivoriaans restaurant. Kortom, alles bij de hand.
2 Franse gasten (helaas zijn de namen me ontschoten) kwamen er nog op vakantie voor 10 dagen, en die hele 10 dagen hebben wij met ze mee mogen maken. Gaf wel de nodige afwisseling van de routine, en met hun zijn we een keer flink wezen stappen.... Weer eens wat anders...
Kortom, toen de dokter groen licht gaf, hebben we geregeld dat we met een boot om Gambia heen konden, direct naar Zuiginchor, de laatste noemenswaardige plaats in zuid-Senegal, en vlakbij de grens van Guinee-Bissau. De boottocht was leuk, klein barretje op de boot, lekker naar de golven en de vliegende vissen kijken, daarna ff tukkie doen op het dek, en 18 uur later waren we daar. Eindelijk weg van Dakar.
Zuiginchor is niet met Dakar te vergelijken. Mensen laten je met rust, het was een verademing om daar te zijn. We vonden een heel leuk hotelletje met restaurant, waar we die nacht zouden verblijven, om de volgende dag naar Guinee-Bissau te fietsen. En daar was hij dan, de eerste intense onweersbui in west-Afrika. Echt lekker een paar uur lang flitsen en gedonder, zeker nadat de stroom was uitgevallen, was het best fijn om naar te kijken.
De volgende dag was het zover. Na meer dan 3 weken stil te hebben gestaan zaten we weer op de fiets. Het was heerlijk, want het landschap was langzaam verandererd in regenwoudachtige taferelen, de weg was prima, en eindelijk gingen we weer verder. Na een goed uur, anderhalf uur fietsen kwamen we bij een dorpje, wat ook meteen de grens betekende. Gewoon een tentje aan de kant van de weg, winkeltje ernaast, en wat soldaten die verveeld voor zich uit zitten te staren. Deze keer geen scam, geen geld, erg makkelijk allemaal. Binnen een half uur waren we Senegal uit en Guinee-Bissau binnen. Door naar Sao-Domingos om daar de bus te pakken naar Bissau. Ons visum was nog maar voor minder dan een week geldig, en we wouden dan de mooiste stukken van Guinee –Bissau fietsen; dit was daar geen van.
Bissau is eigenlijk helemaal geen stad, maar een dorp met hoofdstad status. In niets te vergelijken met Dakar. De mensen waren vriendelijk, niemand wou iets van je, echt heel relaxt. Alleen ’s avonds was mijn voet toch helemaal rood, pijnlijk en jeukerig weer. Kortom, weer een dag rust. Aangezien ons visum voor Guinee ook aan het verlopen was, dachten we het handig om mijn voet te laten rusten terwijl een stukje met de bus deden. Die visa geven ze niet weg daar, dus hoopten voor het verlopen van de visa in Ivoorkust te zijn, en dan daar weer op te pakken.
De bus naar Gabu, de laatste stad in het oosten van Guinee-Bissau, op ongeveer 60 km van de grens met Guinee. Eenmaal daar aangekomen, en gesettled in een hotel was mijn voet er niet beter op geworden. Een klein vlekje onderop mijn voet was opengegaan en wat leek op een los velletje op mijn grote teen was nu een grote pussende bende. Lopen was ook niet meer zo makkelijk, maar we dachten met een dag rust dat het wel goed zou komen, en dan weer de bus pakken naar Guinee.
De eerste avond hadden we ergens gegeten, en in de taxi terug zagen we een tentje wat er leuk uitzag met lampjes en parasolletjes en al dat soort grappigheid. Daar zouden wij de volgende dag een biertje doen besloten wij, en trouw aan ons woord gebeurde dat ook. Wij zitten heerlijk ons pilsje te nuttigen toen er een hele lange Bissau-Guineeer binnen kwam lopen en in goed engels met ons begon te communiceren. Nadat wij hadden aangegeven uit Nederland te komen, stapte hij over op accentloos Nederlands, en daar zit je dan met goeie gedrag, je koude biertje en je rottende voet. Meneer komt uit Spangen, maar is met zijn vrouw teruggekeerd naar Guinee – Bissau voor werk, en om dit barretje te openen. Logisch gevolg van dit alles was dat een biertje nogal snel uitliep naar veel biertjes en verhalen over van alles en nog wat. Blijkt dat de bar officieel nog niet open is, maar dat er een opening zou zijn die Donderdag (nu maandag), dat er een beroemde Guineese band zou komen, veel mensen en daarom gezellig. Helaas zou ons visum dat niet halen, maar volgens onze vriend, Antonio genaamd, was dat geen probleem. Hij kende mensen bij de immigratie, en mocht het alsnog te duur worden dan konden we altijd nog weg. Volgende ochtend naar de immigratie en inderdaad, geen probleem. Voor een paar euro extra mochten we nog 3 maanden in het land blijven. Schril contrast met de 70 euro die we hadden betaald om uberhaupt het land in te mogen voor 30 dagen. Aangezien mijn voet eigenlijk toch rust nodig had, misschien wel een goed idee. Het dorpje was wel leuk, alleen er was niet al te veel te doen, dus we brachten redelijk wat tijd door met Antonio.
Ondertussen werd mijn voet steeds slechter, en Antonio nam mij mee naar een Cubaanse dokter. Die schijnen goed bekend te staan, dus alles zou goedkomen. Dokter kijken, weer nieuwe zalf, verse pillen en zou binnen een paar dagen opgelost moeten zijn. Helaas kon ik na verloop van tijd niet eens meer normaal lopen, en liep erbij als een melaatse bejaarde. Kleine stukjes was al een drama, maar langere stukken door het dorp werden onmogelijk.
Het feest op die Donderdag avond was erg gezellig, de band was heel goed, en waren ook persoonlijke vrienden van Antonio. Ik kon niet lopen, en al zeker niet dansen, dus ik zat op mijn stoeltje een beetje te pilzen toen Antonio aangaf om 2 andere dokters die ook op het feest waren even naar mijn voet te laten kijken. Het leek erop alsof deze dokters wel inzagen dat hier eens goed naar gekeken moest worden, maar aangezien we op een feest waren gaven ze aan om de volgende dag naar hun huis te komen.
Die volgende dag was het slachtfeest (eid-aladha), een Moslimfeest waarbij er dieren worden geslacht en die eet je daarna op. Aangezien er geen vervoer was die dag werden we uitgenodigd om het slachtfeest bij Antonio en zijn familie te vieren. Het eerste wat we die ochtend zagen was een set schapen die op de traditionele manier geslacht werden. Met een mes langs de strot, en dan uit laten bloeden. Het moet haast wel humaan zijn, want de dieren gaven geen enkel geluid, alleen een beetje geschop met de benen om aan te geven dat als het aan het schaap lag, hij misschien liever gewoon in de wei stond. Daarna nemen mensen de schapen mee naar achter en daar worden ze helemaal schoon gemaakt en in stukken gesneden. Een uurtje later komt het eerste bord vers schapenvlees van de BBQ, en eten maar.
Daarna op de brommer naar de dokter gereden, aangezien mijn voet echt aan diggelen lag en het verrot veel pijn deed. Bij hun huis aangekomen, bleken de dokters al richting Bissau vertrokken. Daar heeft de voetrottende afrikafietser natuurlijk niets aan. Aangezien ik daar alleen maar pijn zat te hebben ben ik maar terug gegaan naar het hotel voor een beetje slaap en chill. De tijd was gekomen om beslissingen te nemen. Het was duidelijk dat het met mijn voet niet goed ging, en ondertussen was elk plekje op mijn voet aan het infecteren. We stonden op het punt Guinee in te gaan, een van de armste en minst ontwikkelde landen in Afrika. Daarnaast gingen we dwars door het regenwoud, waar we al zijn gewaarschuwd voor slechte wegen, modder, en zelfs plekken waar een bus over een handgetrokken bruggetje moet gaan.
Ziekenhuizen, dokters en medicijnen zijn in dat gedeelte (ong. 1300 KM, reistijd +/- 7 dagen) niet tot nauwelijks te krijgen. Ik kon eigenlijk niet echt lopen, en het was dus niet het geval dat we lekker rustig in de bus zouden kunnen zitten en mijn voet te laten genezen. Een andere optie was om terug te gaan naar Bissau om het daar nog een keer te laten bekijken. Ondanks dat terug gaan naar waar we vandaan kwamen inging tegen alle reislogica, was het toch de enige reele optie op dat moment. We zouden dan misschien wel een nieuw visum moeten voor Guinee, maar dat zou dan maar zo moeten zijn.
Toen we eenmaal in Bissau waren aangekomen, hadden we toch ook niet al teveel vertrouwen in of dit wel zou helpen. Ondertussen had ik toch wel zo’n beetje elk medicijn gehad tegen wat men dacht dat het was, en het werd alleen maar erger. Kortom, ’s avonds op het balkon toch maar besloten om er een punt achter te zetten, aangezien er toch echt eens iemand naar die voet zou moeten kijken, aangezien het ondertussen ook naar mijn linkervoet was verplaatst. Toen en daar hebben we dus besloten om terug te vliegen naar Nederland en dat dat zodoende het einde van een intense reis zou zijn.
7000 KM gefiets, door Europa, Noord Afrika, de Sahara en totaan de regenwouden van Guinee-Bissau. Helaas niet helemaal kunnen fietsen, maar het was wel een waanzinnige ervaring. Een once-in-a-lifetime reis....
Eenmaal in Nederland aangekomen, gelijk naar het ziekenhuis. Ik werd verwezen naar de tropenpoli in het havenziekenhuis. Daar kom je terecht als je ziek terug komt vanuit Afrika. De dokter had geen idee wat het was, maar het leek op een combinatie van een zandvlieg infectie en een tekenbeet infectie. Het is in ieder geval GEEN disydrosis exzeem. Maar omdat het niet met zekerheid gezegd kon worden, moest ik toch eerst een dermatoloog zien, en zou mijn bloed getest worden. De dermatoloog had het nog nooit eerder gezien, en zijn collega had het ook nog nooit gezien. Dat is toch niet iets wat je wilt horen als je daar ligt. Maar geen stress, ze gingen wat eruit snijden om dat op kweek te zetten en dan zouden ze toch wel moeten weten wat het was. Volgens de dermatoloog was de eerdere diagnose waarschijnlijk onjuist aangezien hij dat wel eerder had gezien. De kweek zou een week duren, en dan zou ik de uitslag krijgen.
Een week later, en ondertussen al bijna 2 weken in Nederland, kwam het hoge woord eruit. Het was Leishmaniasis, dat is duur voor geinfecteerde zandvliegen beten. Ik dacht zelf ook, lekker belangrijk zo’n zandvliegje, maar je kan er behoorlijk ziek van worden. De dokters konden het niet herkennen omdat een bijwerking van deze ziekte is dat het elk wondje in de omgeving infecteerd. Dus leek het erop dat er vele verschillende infecties aanwezig waren. Voor de mensen met een sterkere maag, check google voor wat er allemaal kan gebeuren. Het is ook mogelijk dat het in je bloed terecht komt, en dan kunnen er allerlei dingen misgaan. Daarom moet ik nu om de zoveel tijd mijn bloed laten testen om er zeker van te zijn dat het niet voorkomt. Laten we maar hopen dat dat niet gebeurd.
Na een behoorlijk sterke antibiotica kuur zijn de wonden nu in ieder geval dicht, en ziet het eruit alsof het aan het genezen is. Complete genezing kan nog wel een maand of wat duren, maar dat is niet zo’n probleem als je verder alles gewoon weer kunt doen.
En zo eindigd een reis op een totaal onverwachte manier. Helaas, maar het is niet anders. Rest ons niets dan iedereen die ons gesteund heeft op welke manier dan ook te bedanken, als we dat nog niet persoonlijk gedaan hebben. Het project loopt nog door zolang er sponsorgeld binnen komt van de fietsverhuur van Hotel Sebel.
Nogmaals bedankt, en we hopen snel van jullie te horen.
Groeten,
Saab en Kors
De laatste update stamt uit de periode tijdens de ziekte van Sabine, en mijn voet in het verband. Het zou een kwestie van een paar dagen zijn voordat we weer verder zouden gaan; als mijn voet weer beter zou zijn, en Saabje ook weer opgeknapt. Dat laatste ging redelijk voorspoedig, al koste het door alle uitputting wat langer dan gedacht, maar het eerste was het probleem.
De eerste dokter, die er even met de staalborstel overheen had geragt, had mij wat antibiotica gegeven, en daarmee zou het zo verdwenen moeten zijn. Toen Saab ziek was, en we naar een beter ziekenhuis zijn gegaan, dacht ik het verstandig om een second opinion te halen daar. De dokters daar zagen er iets professioneler uit, en het ziekenhuis zelf ook. Nieuw verband, nog meer pillen, dan zou het zo opgelost moeten zijn.
Na een paar dagen, waarin de wond alleen maar groter, pijnlijker, en jeukeriger werd, werd ik doorverwezen naar een Dermatoloog. De man sprak prima Engels, en ging er met een heel groot vergrootglas lekker naar kijken. Eerste diagnoses van de eerdere dokters gingen nergens over; het was dishydrosis eczema. Gewoon zwemmers exceem, zalfje, pilletjes en dan zou het zo opgelost moeten zijn. Nu, sommigen weten dit natuurlijk al, maar ik heb eerder een redelijk uit de hand gelopen voetexceem periode gehad. Dus, automatisch denk je aan hetzelfde, en de dokters waren het er wel mee eens.
In het begin zag het er iets beter uit, maar na een paar dagen kwam het terug, met versterking. Ik weer naar de dokter omdat ik niet zo best meer sliep vanwege de jeuk. Ik kreeg zware medicijnen; zo zwaar dat ik na het innemen van die medicijnen een ander medicijn moest nemen om ervoor te zorgen dat het eerste medicijn niet mijn maag naar de knoppen zou helpen. Het had inderdaad een redelijke werking op de maag, maar de details zal ik jullie besparen. Maar, net zoals eerder ging het er weer beter uitzien, en de dokter gaf ons groen licht om te vertrekken uit Dakar. 22 dagen in hetzelfde hotel gezeten en we waren Dakar meer dan zat....
Dakar is gewoon geen leuke stad. Alles en iedereen wil iets van je, en ze zijn niet te beroerd om je aan je arm ergens mee naar toe te sleuren om zodoende niets te kopen. Want NEE, we hebben geen shirt, broek, jas, djembee, zonnebril, onderbroek, spuuglap, wazige speeltjes, en gigantische houtsnijwerken nodig! Helaas voor ons zaten we midden in die gekkigheid, dus we konden er ook niet aan ontsnappen. Wat resulteerde in het feit dat we weinig tot niet weg gingen. Eigenlijk alleen ontbijten aan de overkant en af en toe eens als we wat nodig hadden. Verder bleven we bij het hostel, wat een klein tuintje had met een Ivoriaans restaurant. Kortom, alles bij de hand.
2 Franse gasten (helaas zijn de namen me ontschoten) kwamen er nog op vakantie voor 10 dagen, en die hele 10 dagen hebben wij met ze mee mogen maken. Gaf wel de nodige afwisseling van de routine, en met hun zijn we een keer flink wezen stappen.... Weer eens wat anders...
Kortom, toen de dokter groen licht gaf, hebben we geregeld dat we met een boot om Gambia heen konden, direct naar Zuiginchor, de laatste noemenswaardige plaats in zuid-Senegal, en vlakbij de grens van Guinee-Bissau. De boottocht was leuk, klein barretje op de boot, lekker naar de golven en de vliegende vissen kijken, daarna ff tukkie doen op het dek, en 18 uur later waren we daar. Eindelijk weg van Dakar.
Zuiginchor is niet met Dakar te vergelijken. Mensen laten je met rust, het was een verademing om daar te zijn. We vonden een heel leuk hotelletje met restaurant, waar we die nacht zouden verblijven, om de volgende dag naar Guinee-Bissau te fietsen. En daar was hij dan, de eerste intense onweersbui in west-Afrika. Echt lekker een paar uur lang flitsen en gedonder, zeker nadat de stroom was uitgevallen, was het best fijn om naar te kijken.
De volgende dag was het zover. Na meer dan 3 weken stil te hebben gestaan zaten we weer op de fiets. Het was heerlijk, want het landschap was langzaam verandererd in regenwoudachtige taferelen, de weg was prima, en eindelijk gingen we weer verder. Na een goed uur, anderhalf uur fietsen kwamen we bij een dorpje, wat ook meteen de grens betekende. Gewoon een tentje aan de kant van de weg, winkeltje ernaast, en wat soldaten die verveeld voor zich uit zitten te staren. Deze keer geen scam, geen geld, erg makkelijk allemaal. Binnen een half uur waren we Senegal uit en Guinee-Bissau binnen. Door naar Sao-Domingos om daar de bus te pakken naar Bissau. Ons visum was nog maar voor minder dan een week geldig, en we wouden dan de mooiste stukken van Guinee –Bissau fietsen; dit was daar geen van.
Bissau is eigenlijk helemaal geen stad, maar een dorp met hoofdstad status. In niets te vergelijken met Dakar. De mensen waren vriendelijk, niemand wou iets van je, echt heel relaxt. Alleen ’s avonds was mijn voet toch helemaal rood, pijnlijk en jeukerig weer. Kortom, weer een dag rust. Aangezien ons visum voor Guinee ook aan het verlopen was, dachten we het handig om mijn voet te laten rusten terwijl een stukje met de bus deden. Die visa geven ze niet weg daar, dus hoopten voor het verlopen van de visa in Ivoorkust te zijn, en dan daar weer op te pakken.
De bus naar Gabu, de laatste stad in het oosten van Guinee-Bissau, op ongeveer 60 km van de grens met Guinee. Eenmaal daar aangekomen, en gesettled in een hotel was mijn voet er niet beter op geworden. Een klein vlekje onderop mijn voet was opengegaan en wat leek op een los velletje op mijn grote teen was nu een grote pussende bende. Lopen was ook niet meer zo makkelijk, maar we dachten met een dag rust dat het wel goed zou komen, en dan weer de bus pakken naar Guinee.
De eerste avond hadden we ergens gegeten, en in de taxi terug zagen we een tentje wat er leuk uitzag met lampjes en parasolletjes en al dat soort grappigheid. Daar zouden wij de volgende dag een biertje doen besloten wij, en trouw aan ons woord gebeurde dat ook. Wij zitten heerlijk ons pilsje te nuttigen toen er een hele lange Bissau-Guineeer binnen kwam lopen en in goed engels met ons begon te communiceren. Nadat wij hadden aangegeven uit Nederland te komen, stapte hij over op accentloos Nederlands, en daar zit je dan met goeie gedrag, je koude biertje en je rottende voet. Meneer komt uit Spangen, maar is met zijn vrouw teruggekeerd naar Guinee – Bissau voor werk, en om dit barretje te openen. Logisch gevolg van dit alles was dat een biertje nogal snel uitliep naar veel biertjes en verhalen over van alles en nog wat. Blijkt dat de bar officieel nog niet open is, maar dat er een opening zou zijn die Donderdag (nu maandag), dat er een beroemde Guineese band zou komen, veel mensen en daarom gezellig. Helaas zou ons visum dat niet halen, maar volgens onze vriend, Antonio genaamd, was dat geen probleem. Hij kende mensen bij de immigratie, en mocht het alsnog te duur worden dan konden we altijd nog weg. Volgende ochtend naar de immigratie en inderdaad, geen probleem. Voor een paar euro extra mochten we nog 3 maanden in het land blijven. Schril contrast met de 70 euro die we hadden betaald om uberhaupt het land in te mogen voor 30 dagen. Aangezien mijn voet eigenlijk toch rust nodig had, misschien wel een goed idee. Het dorpje was wel leuk, alleen er was niet al te veel te doen, dus we brachten redelijk wat tijd door met Antonio.
Ondertussen werd mijn voet steeds slechter, en Antonio nam mij mee naar een Cubaanse dokter. Die schijnen goed bekend te staan, dus alles zou goedkomen. Dokter kijken, weer nieuwe zalf, verse pillen en zou binnen een paar dagen opgelost moeten zijn. Helaas kon ik na verloop van tijd niet eens meer normaal lopen, en liep erbij als een melaatse bejaarde. Kleine stukjes was al een drama, maar langere stukken door het dorp werden onmogelijk.
Het feest op die Donderdag avond was erg gezellig, de band was heel goed, en waren ook persoonlijke vrienden van Antonio. Ik kon niet lopen, en al zeker niet dansen, dus ik zat op mijn stoeltje een beetje te pilzen toen Antonio aangaf om 2 andere dokters die ook op het feest waren even naar mijn voet te laten kijken. Het leek erop alsof deze dokters wel inzagen dat hier eens goed naar gekeken moest worden, maar aangezien we op een feest waren gaven ze aan om de volgende dag naar hun huis te komen.
Die volgende dag was het slachtfeest (eid-aladha), een Moslimfeest waarbij er dieren worden geslacht en die eet je daarna op. Aangezien er geen vervoer was die dag werden we uitgenodigd om het slachtfeest bij Antonio en zijn familie te vieren. Het eerste wat we die ochtend zagen was een set schapen die op de traditionele manier geslacht werden. Met een mes langs de strot, en dan uit laten bloeden. Het moet haast wel humaan zijn, want de dieren gaven geen enkel geluid, alleen een beetje geschop met de benen om aan te geven dat als het aan het schaap lag, hij misschien liever gewoon in de wei stond. Daarna nemen mensen de schapen mee naar achter en daar worden ze helemaal schoon gemaakt en in stukken gesneden. Een uurtje later komt het eerste bord vers schapenvlees van de BBQ, en eten maar.
Daarna op de brommer naar de dokter gereden, aangezien mijn voet echt aan diggelen lag en het verrot veel pijn deed. Bij hun huis aangekomen, bleken de dokters al richting Bissau vertrokken. Daar heeft de voetrottende afrikafietser natuurlijk niets aan. Aangezien ik daar alleen maar pijn zat te hebben ben ik maar terug gegaan naar het hotel voor een beetje slaap en chill. De tijd was gekomen om beslissingen te nemen. Het was duidelijk dat het met mijn voet niet goed ging, en ondertussen was elk plekje op mijn voet aan het infecteren. We stonden op het punt Guinee in te gaan, een van de armste en minst ontwikkelde landen in Afrika. Daarnaast gingen we dwars door het regenwoud, waar we al zijn gewaarschuwd voor slechte wegen, modder, en zelfs plekken waar een bus over een handgetrokken bruggetje moet gaan.
Ziekenhuizen, dokters en medicijnen zijn in dat gedeelte (ong. 1300 KM, reistijd +/- 7 dagen) niet tot nauwelijks te krijgen. Ik kon eigenlijk niet echt lopen, en het was dus niet het geval dat we lekker rustig in de bus zouden kunnen zitten en mijn voet te laten genezen. Een andere optie was om terug te gaan naar Bissau om het daar nog een keer te laten bekijken. Ondanks dat terug gaan naar waar we vandaan kwamen inging tegen alle reislogica, was het toch de enige reele optie op dat moment. We zouden dan misschien wel een nieuw visum moeten voor Guinee, maar dat zou dan maar zo moeten zijn.
Toen we eenmaal in Bissau waren aangekomen, hadden we toch ook niet al teveel vertrouwen in of dit wel zou helpen. Ondertussen had ik toch wel zo’n beetje elk medicijn gehad tegen wat men dacht dat het was, en het werd alleen maar erger. Kortom, ’s avonds op het balkon toch maar besloten om er een punt achter te zetten, aangezien er toch echt eens iemand naar die voet zou moeten kijken, aangezien het ondertussen ook naar mijn linkervoet was verplaatst. Toen en daar hebben we dus besloten om terug te vliegen naar Nederland en dat dat zodoende het einde van een intense reis zou zijn.
7000 KM gefiets, door Europa, Noord Afrika, de Sahara en totaan de regenwouden van Guinee-Bissau. Helaas niet helemaal kunnen fietsen, maar het was wel een waanzinnige ervaring. Een once-in-a-lifetime reis....
Eenmaal in Nederland aangekomen, gelijk naar het ziekenhuis. Ik werd verwezen naar de tropenpoli in het havenziekenhuis. Daar kom je terecht als je ziek terug komt vanuit Afrika. De dokter had geen idee wat het was, maar het leek op een combinatie van een zandvlieg infectie en een tekenbeet infectie. Het is in ieder geval GEEN disydrosis exzeem. Maar omdat het niet met zekerheid gezegd kon worden, moest ik toch eerst een dermatoloog zien, en zou mijn bloed getest worden. De dermatoloog had het nog nooit eerder gezien, en zijn collega had het ook nog nooit gezien. Dat is toch niet iets wat je wilt horen als je daar ligt. Maar geen stress, ze gingen wat eruit snijden om dat op kweek te zetten en dan zouden ze toch wel moeten weten wat het was. Volgens de dermatoloog was de eerdere diagnose waarschijnlijk onjuist aangezien hij dat wel eerder had gezien. De kweek zou een week duren, en dan zou ik de uitslag krijgen.
Een week later, en ondertussen al bijna 2 weken in Nederland, kwam het hoge woord eruit. Het was Leishmaniasis, dat is duur voor geinfecteerde zandvliegen beten. Ik dacht zelf ook, lekker belangrijk zo’n zandvliegje, maar je kan er behoorlijk ziek van worden. De dokters konden het niet herkennen omdat een bijwerking van deze ziekte is dat het elk wondje in de omgeving infecteerd. Dus leek het erop dat er vele verschillende infecties aanwezig waren. Voor de mensen met een sterkere maag, check google voor wat er allemaal kan gebeuren. Het is ook mogelijk dat het in je bloed terecht komt, en dan kunnen er allerlei dingen misgaan. Daarom moet ik nu om de zoveel tijd mijn bloed laten testen om er zeker van te zijn dat het niet voorkomt. Laten we maar hopen dat dat niet gebeurd.
Na een behoorlijk sterke antibiotica kuur zijn de wonden nu in ieder geval dicht, en ziet het eruit alsof het aan het genezen is. Complete genezing kan nog wel een maand of wat duren, maar dat is niet zo’n probleem als je verder alles gewoon weer kunt doen.
En zo eindigd een reis op een totaal onverwachte manier. Helaas, maar het is niet anders. Rest ons niets dan iedereen die ons gesteund heeft op welke manier dan ook te bedanken, als we dat nog niet persoonlijk gedaan hebben. Het project loopt nog door zolang er sponsorgeld binnen komt van de fietsverhuur van Hotel Sebel.
Nogmaals bedankt, en we hopen snel van jullie te horen.
Groeten,
Saab en Kors
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
